وای بر من گر تو آن گم کرده ام باشی

که بس دور است بین ما

که این سو پیرمردی با سپیدی های مو و هزاران بار مردن ، رنج بردن

 با خمی در قامت از این راه دشوار

که این سو دستها خشکیده ، دل مرده

به ظاهر خنده ای بر لب

و گاهی حرفهای پیچ در پیچ و هم پیچ

و گهگاهی دو خط شعری که گویای همه چیز است و خود ناچیز

وای بر من گر تو آن گم کرده ام باشی

که بس دور است بین ما

که آن سو نازنینی غنچه ای شاداب و صدها آرزو بر دل

،دلی گهواره ی عشقی که چندی بیش نیست شاید

 و از بازیچه بودن ، سخت بیزار است

 وای بر من گر تو آن گم کرده ای باشی

که بس دور است بین ما

و عاشق گشتن و عاشق نمودن سخت دشوار است...

 نوشته شده توسط مجید کمالو در چهارشنبه 91/3/17 و ساعت 8:58 صبح | نظرات دیگران()